Al deze gebeurtenissen hebben diepe sporen nagelaten bij Aziza. Ze heeft de zware taak op zich genomen om als activiste haar schouders te zetten onder de problematiek van de Sahrawi's en met haar stem en haar muziek de boodschapper te zijn van een lijdend volk dat in vluchtelingenkampen leeft. Begin dit jaar bracht ze haar vierde album “Mawja” uit, een album dat de spiegel is van haar ziel en waarin ze zowel haar heden, haar verleden als de toekomst laat deinen op de desert blues golven van haar emotioneel klinkende stem en muziek. Anders dan haar vorige album “Sahari”, dat meer een beeld schetst van de omstandigheden waarin de Sahrawi's leefden, blikt ze nu terug op vier jaar waarin ze het moeilijk had en de zelftwijfel toesloeg. Covid, een oorlog die terug ontvlamde in haar geboortestreek en het overlijden van haar dierbare grootmoeder, haalden Aziza onderuit. Maar ze krabbelde langzaam terug recht en schreef al de miserie van haar af op het album “Mawja”, dat voor haar een ware katharsis betekent.

Haar stralende lach vanavond op het podium van De Roma spreekt boekdelen en ze mag dadelijk op een spontaan en uitbundig applaus van een enthousiast publiek rekenen. Veel woorden zal ze niet delen met de zaal omdat ze enkel Spaans en Arabisch spreekt en een klein mondje Engels. Ook de teksten van de songs zijn allemaal in het Arabisch, maar haar stem en de betoverende klanken van de aanstekelijke Afrikaanse ritmes doorweven met haar Cubaanse invloeden, opgeluisterd door een enorm knappe begeleiding van een virtuoze band met meesterlijke gitarist Ignasi Cussó, bassist Guillem Aguilar en drummer Andreu Moreno Vila, spreken voor zich.

We worden dadelijk in de Afro-blues gedompeld met het funky ritme met lichte reggae feel van “Hadi jil” uit haar vorige “Sahari” album. Zelf speelt ze ook de Tabla drum en in het percussieve “Bubisher” uit haar nieuwe plaat, krijgen we een mooie demonstratie van haar kunnen, terwijl ze het romantisch trage “Duaa” meer inleving geeft door het zittend te brengen. Op “Buscando La Paz”, een titel die iedereen vandaag nauw aan het hart zou moeten drukken, mogen we proeven van de overheerlijke latino ritmes die nog steeds door haar lijf stromen en gaan gitarist Cussó en bassist Aguilar gewillig solerend hierin mee. Het toppunt van hypnotiserende percussie krijgen we in “Cuatro Proverbios”, met bedwelmende Arabische zanglijnen, die enkel subtiel maar doordringend ondersteund worden door Aziza’s tabla, klagend gezang en een simpele baslijn. Vooraleer ze de niets verhullende titel “Intifada” aanzet, draagt ze dit nummer in het Spaans op aan “La Lucha de todos” en slaat de vonk van de opstand, met enthousiast handgeklap van Aziza, onweerstaanbaar over op de zaal en op de muzikanten op het podium, die ieder mogen genieten van hun solomoment. Heerlijke desert blues krijgen we voorgeschoteld in het betoverende “Fuadi” en met enkel drum en zang sluit ze met een ontklede versie van “Ahlami” indrukwekkend in alle eenvoud de avond af.

Een staande ovatie was dan ook oververdiend voor deze dappere dame die de boodschap van de Sahrawi's naar de wereld uitdraagt met haar prachtige muziek. Ook Chris Eckman van Glitterbeat Records en Amparo Sanchez buigen diep in alle respect voor zoveel talent en strijdvaardigheid en steunen Aziza Brahim volop. Was het niet in Cuba dat er iemand riep “Hasta la Victoria!”? De appel valt dus zeker niet ver van de boom en ons hart heeft ze zeer zeker ook veroverd.

Yvo Zels